Pieter Loopuyt jr. en de stichting van Julianadorp Pieter Loopuyt jr. was een kleinzoon van de eerste eigenaar van de polder Het Koegras met dezelfde naam. Hij had in 1907, samen met een aantal familieleden, dichtbij de toen al bestaande Lagere School aan de Langevliet, een stuk land gekocht met als doel een dorpskern, centraal gelegen in de polder Het Koegras, te vestigen.Toen dat vorm kreeg o.a. met de bouw van de kerk zou dat eerst de naam Loopuytdorp krijgen, maar met de geboorte van Prinses Juliana, kreeg het nieuwe dorp in de noordkop van Noord Holland, met instemming van Koningin Wilhelmina, de naam Julianadorp. Later zijn ook nog pogingen gedaan om Koegras met Julianadorp als centrumplaats tot afzonderlijke gemeente te verheffen, maar helaas, dat is niet gelukt. (info: boek Het Koegras van Mr. J Belonje geschreven n.a.v. honderd jaar Waterschap Koegras 1974)

Gedurende de zomermaanden kregen amateurschilders van Julianadorp de gelegenheid hun werken te exposeren in de Ontmoetingskerk. Het zijn schilderwerken met zeer uiteenlopend stijlen en onderwerpen. Enkele van de werken, van met name Jo Duin, Truus Clemens, Jan Spitters en Mieke de Loos ziet u hieronder.

perbericht: Provincie Noord Holland augustus 2008 - Geen sprake van sloop honderden woningen in Julianadorp. - Het haalbaarheidsonderzoek mogelijke verplaatsing circuit is nog in volle gang Gedeputeerde Ton Hooijmaijers van de provincie heeft vol verbazing kennisgenomen van de onrust die er de afgelopen weken is ontstaan over het onderzoek naar de mogelijke verplaatsing van het circuit van Zandvoort naar Den Helder. “Er wordt gesproken over de sloop van honderden woningen in Julianadorp. Het onderzoek dat het circuit zelf heeft laten uitvoeren lijkt een heel eigen leven te zijn gaan leiden. Het is jammer dat niemand de provincie heeft geraadpleegd. Ons eigen onderzoek is namelijk nog in volle gang. En van een plan waarvoor honderden woningen gesloopt moeten worden kan geen sprake zijn, dat nemen we zelfs niet in overweging!”. De provincie onderzoekt de haalbaarheid in het kader van de structuurvisie, de nieuwe visie van de provincie op de toekomstige inrichting van Noord-Holland. Het is ��n van de idee�n die de provincie voor deze visie onderzoekt. De provincie verkent daarbij welke oplossingen er te vinden zijn voor problemen die er nu zijn of kunnen komen. Aanleiding voor dit haalbaarheidsonderzoek is de onzekerheid of er op termijn nog internationale races op het circuit van Zandvoort mogelijk zijn, gelet op de jurisprudentie over de zogenaamde lawaaidagen. “Als we zo’n circuit voor Noord-Holland willen behouden, is het goed nu alvast na te denken over een alternatief voor het geval dat”, aldus Hooijmaijers. “We moeten hier nog een standpunt over innemen en zullen daarbij een brede afweging maken”. Naar verwachting zijn de resultaten van deze fase van het onderzoek dit najaar beschikbaar. Hooijmaijers is daarnaast in gesprek met het Rijk over de aanpassing van de regelgeving voor geluidsdagen.

Inmiddels hebben de gemeentebesturen van gemeente Den Helder en gemeente Zandvoort aangegeven, dat zij de verhuizing van het racecircuit naar de polder Het Koegras niet zien zitten. Het bestuur van de gemeente Zandvoort heeft zelfs aan Burgemeester en Wethouders opgedragen zich met alle mogelijke middelen te verzetten tegen de verplaatsing van het circuit.

Jillis de Wit was wederom de initiatiefnemer van het verbeteren van het aanzicht van het Loopuytpark. Het pand dat voorheen als groentenwinkel dienst deed werd keurig opgeknapt en is inmiddels ingericht voor de verkoop van trendy woon- accessoires en kleinmeubelen.

Van mevrouw Blanksma-De Valk kregen we de vraag of wij iets wisten van het bestaan van een kindertehuis in Julianadorp met de naam Het Baken. Zij was ��n van de kinderen die daar in 1946 onderdak werd geboden. Lange tijd lukte het ons niet om een antwoord op de vraag van mevrouw Blanksma te vinden, totdat ze deze week aanvullende informatie stuurde. Zij had ontdekt, dat haar opa S.v/d Haag, in 1953 aan de Van Foreestweg op nummer 113 heeft gewoond en dat haar moeder Aaltje v/d Haag heette. Daar in Julianadorp nog steeds nazaten wonen van opa S v/d Haag, bezochten wij Louw en Sjouk v/d Haag. Louw blijkt een neef van mevrouw Blanksma-De Valk te zijn. Over een kindertehuis was niet veel bekend, maar de naam Het Baken bleek gekoppeld aan het pand gelegen aan de Langevliet nr. 23, dicht bij de Doggersvaart, dat in de Tweede Wereldoorlog door de Duitse bezetter werd gebruikt als ziekenhuis voor gewonde soldaten. Het pand werd na de oorlog gebruikt door de Nederlands Landmacht en wordt nu gebruikt door fa. Dienaar voor opslag van bouwmaterialen. Nu blijft echter nog steeds de vraag

Het doktershuis van de Duitse bezetter of dat pand vlak na de oorlog dienst heeft gedaan als kindertehuis. Mocht u, als lezer van het bovenstaande, informatie kunnen verstrekken dan houden wij ons zeer aanbevolen. U kunt ons bereiken via het e-mailadres parelvandekop@debvj.nl

Een deel van een brief van mevrouw Blanksma-De Valk Als je als kind in diverse kindertehuizen bent opgegroeid, wil je op latere leeftijd toch wel weten hoe je verleden is verlopen. M'n ouders hebben me nooit wat vertelt, later heb je het druk met je baan, je gezin, het opvoeden van de kinderen enz. In 2002 ben ik gaan informeren bij het laatste kinderhuis waar in gewoond heb. Daar kwam ik informatie tegen over Julianadorp. Weer later mocht ik mijn persoonlijke dossier inzien en vond ik weer "Het Baken" in Julianadorp. Moeder werd eerst aangegeven met de naam Aaltje v.d. Raay maar moest zijn Aaltje v.d. Haag. Ook ontdekte ik dat mijn opa, van mijn moeders kant, S. van der Haag, in Julianadorp heeft gewoond.

Oef..., je zult maar een lekke band oplopen door kastanjes, die in Vogelzand zodanig op het fietspad waren neergelegd dat de scherpe uitsteeksels van de bast recht omhoog stonden. We hebben het niet echt uitgeprobeerd, maar vermoeden dat het doorsteken van de buitenband wel mee zal vallen. Zeer waarschijnlijk was het een aktie van jonge mensen die enige plagerij in de zin hadden.

In de duinen vanaf strandslag Droogheweert tot strandslag Julianadorp is voor wandelaars een vrij toegankelijk duinpad aangelegd waar je volop kunt genieten van een stukje natuur zonder te worden gestoord door trimmers, ruiters en gemotoriseerd verkeer. Tijdens de wandeling kun je frisse lucht opsnuiven en valt langs het pad een diversiteit aan duinflora te ontdekken. Het pad is aangelegd door de vereniging Landschap Noord-Holland die het natuurgebied Duinen Noordkop onder haar beheer heeft.

Het graan stond tijdens de maand augustus goudgeel gerijpt op een aantal akkers in Het Koegras. Werden vroegertijd graanvelden afgewisseld met aardappelvelden en weilanden, nu is het voornamelijk bloembollenakkers die hier en daar worden geflankeerd door velden met andere gewassen zoals wortels, bieten en granen.

Bij het oogsten van bloembollen worden niet altijd alle bloembollen uit de grond gehaald. Soms kan dat tot verrassende kombinaties van groei en bloei in het veld leiden. Zo stond aan de rand van het graanveld (boven) een achtergebleven lelie prachtig in bloei.

Boterzwin is deze keer de wijk van Julianadorp die we in het Dorper Nieuws in beeld brengen. De wijk is midden jaren negentig van de vorige eeuw gebouwd en bestaat voornamelijk uit koopwoningen met uiteenlopend ontwerp met vrijstaande, twee-onder-��n kapwoningen en woonblokken. Boterzwin vormt met de wijk Malzwin en Zwanenbalg de zuidgrens van Julianadorp en de gemeente, die grenst aan de gemeente Zijpe (voorheen gemeente Callantsoog). Het aantal bewoners bedraagt zo ongeveer twaalfhonderd. De noordgrens van Boterzwin wordt gevormd door vrijstaande woningen en een aantal appartementenflats aan een doorgaande weg, De Boetrrug, dichtbij het winkelcentrum Dorperweerth.

In het najaar begint het nieuwe bloembollenjaar voor veel bollentelers. Het land wordt intensief bewerkt, ontsmetten, ploegen, uitvlakken, bloembollen planten en vervolgens afgedekt met stro of een ander middel om verstuiving van de teelaarde te voorkomen. Wij reden even mee met bloembollenteler Boudewijn Brouwer, die bezig was met het planten van narcisbollen en kregen zo een goed beeld van het gezichtsveld dat veel bloembollentelers in deze najaarsmaanden voor ogen krijgen. Eerst worden enkele kisten met plantgoed geleegd in de plantmachine die achter aan een tractor is bevestigd. Vervolgens wordt met die combinatie, rustig over de akker gereden. Gelijkertijd is de blik van de planter afwisselend gericht op het langgerekte bloembollenbed en op een kleine monitor waarmee het proces, van de in de plantmachine voortbewegende bolletjes, wordt gecontroleerd. De plantmachine brengt een vooraf ingesteld aantal bloembollen per vierkante meter op de juiste diepte in de grond. Bij verandering van snelheid van de tractor wordt ook de plantsnelheid automatisch aangepast. Op die manier wordt het plantgoed nagenoeg automatisch de grond in gewerkt en zijn er weinig mensen nodig om een groot bloembollenveld in korte tijd te beplanten.