Het was Koning Willem 1 die in 1817 een staatslening uitschreef van "��n miljoen eenmaal honderd en achttien duizend gulden" , met een rente van 6 procent, om daarmee de bedijking en de inrichting van de polder Het Koegras te bekostigen. De daarop volgende drooglegging van de polder Koegras kwam tot stand door aan de oostkant van het gebied, toen aangegeven met de gronden van Het Koegras of het Buitenveld, de Koegrasdijk van Den Helder tot aan 't Zand te leggen. Het traject van deze dijk, was zo gekozen dat het over een stevige al aanwezige redelijk massieve zandmassa liep. De Koegrasdijk doorsneed gedeeltelijk de aangeslibde gronden van Koegras. In het najaar van 1817 waren de werkzaamheden al zover gevorderd, dat de polder Koegras in het geheel was ingedijkt en een kanaal was gegraven van Den Helder tot 't Zand. Bij de drooglegging van de Anna Paulowna Polder in 1846 werd de gronden van Koegras ten oosten van de Koegrasdijk toegevoegd aan de nieuwe Anna Paulowna-polder. Veel eerder, in 1610, was de westkant van de polder, door het aanbrengen van een zanddijk, in opdracht van landsbestuurder Johan van Oldenbarnevelt al tegen het geweld van golven van de Noordzee beschermd. De aanleiding van de drooglegging van Koegras, met een oppervlakte van 4300 bunder, kwam voort uit het plan van Jan Blanken, inspecteur Generaal van Rijkswaterstaat en publieke werken een groot kanaal te graven van Den Helder naar Amsterdam, het Noord-Hollandskanaal. De zeeschepen die in die tijd Amsterdam bezochten ondervonden op de route over de Zuiderzee veel hinder van ondiepten en zandbanken, waardoor het een paar dagen in beslag nam om van Den Helder naar Amsterdam te varen. Na het gereed komen van het Noord-Hollands kanaal in 1824 was de vaartijd nog maar vijf uur. Het droogleggen van de polder Het Koegras was derhalve het gevolg van het realiseren van het Noord-Hollands kanaal en in eerste instantie niet bedoeld economisch om gewin te behalen van de drooggelegde gronden. Dit in tegenstelling tot de drooglegging van andere polders zoals de Zijpe, de Wieringerwaardpolder, de Anna Paulownapolder en de Wieringermeerpolder waarbij het economische w�l van groot belang was. Het financi�le plaatje rond de drooglegging van de polder Het Koegras zag er in 1817 niet best uit. Het verschil aan onkosten en inkomsten was groot. Het grootste deel van de polder,3800 bunder, was in bezit van de Nederlandse Staat. De inkomsten bestonden uit de pachtopbrengst van de toen al wel aanwezige pachtboerderijen ten bedrage van rond de 6.000,- gulden. De uitgaven, bestaande uit renteafdracht en inrichtingskosten waren 67.000,- gulden. Mede onder politieke druk werd in 1847 besloten om tot verkoop te komen tot de domeingronden van de polder Het Koegras. De pachtinkomsten waren toen, mede door het toegenomen aantal pachtboerderijen, vermeerderd tot 21.000 gulden. In november 1849 werd de polder verkocht aan Pieter Loopuyt, een zeer rijke Schiedamse koopman, bankier en politicus. Nadat hij overleed, in 1872, werd zijn bezit verdeeld over acht erfgenamen, die later hun bezit in Koegras op de vrije markt te koop aanboden met gevolg dat nu de gronden van Koegras in het bezit zijn van ondernemers, boerenbedrijven, beleggingsinstellingen en de gemeente. Klik hier voor meer info over het ontstaan en beheer van de polder Het Koegras .

Polder Het Koegras en koning Willem 1